zaman su gibi akıp gidiyor...nasılda avutuyor, üzgün bedenleriiz hiçbir zorluğa uff dedirtmiyor ve şuursuzca start veriyor, itiraz etmeyecek kadar önemsemiyor olduk yorgunluklarımızı..VE aklımızdan çıkmıyor yokluklarımız. balkondaki siluet hiç gitmiyor...yatagında yatıyorken, içerigirse kalkıp yer verecekmişcesine uzanışlarımız... ne kdar mevzu etmesek de aklımızın yörüngesi sadece çocuklarda oturuyor; sadece evet deyişlerimizi bunalıma girip herşeyi sorun yapışlarımız değiştirebiliyor belki bir de...Kolay olmuyor , babasız bir adamı kendi çocuklarından başka hiçbirşey avutmuyor...
